Kiedyś nikt nie straszył nas słońcem. Smażyło się całymi dniami nad wodą albo na wsi u babci. A gdy po całym dniu słońce za mocno nas spiekło, babcia okładała kwaśnym mlekiem, a przyjemny chłód jej rąk rekonpensował wszystko. Potem trochę popiekło, skóra pięknie zeszła, a po kilku dniach człowiek był jak nowy. Wracało się znowu na słońce.